Het Kuifje album “Vol. 714 pour Sydney” uit 1968 van striptekenaar Hergé (1907-1983) bracht het nato label op het idee om onder de naam “Vol pour Sidney”een eerbetoon te brengen aan de legendarische sopraansaxofonist Sidney Bechet ( 1897-1959 ). Bechet groeide uit tot een grote ster toen hij zich in 1949 vestigde in Frankrijk, hij werd een soort nationaal icoon. Op deze eerste tribute cd was aan de naam “aller” toegevoegd oftewel heenreis, de bezetting was internationaal en van een hoog niveau, Lee Konitz, Kenny Werner, Elvin Jones, Charlie Watts , Taj Mahal , Lol Coxhill en veel anderen. Deze uitgave uit 1992 werd door diverse kranten en tijdschriften uitgeroepen tot cd van het jaar. En dan is er nu een vervolg, weliswaar met minder grote namen, maar wel weer heel interessant met behalve veel Franse namen ook het quartet van de Amerikaanse drummer Matt Wilson.

De start met het grote succesnummer van Bechet “Petite Fleur”, wie kent het niet, begint met heftige heavy metal akkoorden, je denkt op de verkeerde cd te zitten, het volume neemt ietwat af en er komt een typisch Franse chansonnière voorbij, een niet al te geruststellend intro op de muziek van Bechet, het betreft hier zangeres Elsa Birgé begeleidt door de groep Ursus Minor. Daarna is het de beurt aan het Matt Wilson Quartet die verspreid over het album de delen 1 t/m 4 van de “Original Haitian Music“ van Bechet ten gehore brengt en dat klinkt geweldig. Met Sydney Bechet heb ik nooit zoveel op gehad hoewel mijn prille jazzliefde begon met de dixielandplaatjes van mijn neef Japie. De afwisseling of schizofrenie bewijst zich met de “Charasteristic Blues” van Bechet die hier wordt uitgevoerd in een strakke pure blues uitvoering door zangeres Lucy Tight met Wayne Waxing op mondharmonica. “Shag” krijgt een soort overdrive dixieland versie van het Matt Wilson Quartet.

“Portrait of Bechet” van Duke Ellington is dan weer een heel ander verhaal, het sextet rond klarinettiste Catherine Delaunay zet hier een heel subtiel afgewogen muziekstuk neer. Met “African Rhythm” uit 1949 zitten we midden in de free jazz met tenorsaxofonist John Dikeman en drummer Simon Goubert, een nummer van toen in de uitvoering van de jazz van nu. Het Matt Wilson Quartet zet ook een soepel swingende versie neer van het George Brassens’ nummer “Brave Margot”.

Bijzonder intrigerend is ook de versie van “Passport to Paradise” van Sophia Domancich (pno) en Robin Fincker (ts), een fantastisch muziekstuk, oorspronkelijk verschenen in de film “Ah quelle équipe !“ van Roland Quignon uit 1957. En zo gaat het voort met deze cd. Allerlei verrassende uitvoeringen van het oeuvre van Bechet. Ik zal ze hier niet allemaal benoemen, “Viper Mad” van Stokey Williams (vcl) met zijn Ursus Minor is pure retro met ragtime, “Blue Horizon” is een heerlijke blues met Catherine Delaunay op klarinet. Zij is ook te horen op “Blues to Bechet” het oude nummer staat nog steeds als een huis maar de uitvoering is er een van nu met al zijn toevoegingen, “Blackstick” met Jeff Lederer op klarinet brengt ons weer dicht bij het origineel, maar met “Blues to Bechet” van Coltrane met Nathan Hanson op sopraansax zitten we weer decennia verder, fantastische vertolking overigens.

Een bijzondere vermelding verdient tenorsaxofonist Donald Washington die zich laat horen in diverse constellaties op deze bijzondere cd. Het afsluitende nummer “Blue Horizon” uit 1944 met Catherine Delaunay op klarinet, Guillaume Séguron op contrabas en Davu Seru op slagwerk is eigenlijk een ware getuigenis van de essentie van dit album , hoe je van de muziek van weleer die toen heel populair was en nu misschien wat ouderwets, nu kan laten horen hoe goed het indertijd toch was middels een transformatie in een nieuw jasje. Een bijzondere vermelding verdient ook het schitterende cd hoesje met een tekening in Hergé stijl, ook het bijbehorende boekje bevat veel informatie, foto’s en tekeningen.

Ik ben heel enthousiast over dit album en ga ook onmiddellijk achter het vorige deel aan, het doet me denken aan de tribute projecten die Val Wilner heeft uitgevoerd met de muziek van Thelonius Monk, Charles Mingus en Walt Disney, en ik ga als de wiedeweerga de enige elpee die ik heb van Sidney Bechet opzetten !

Jan van Leersum.